Βαλτόδεντρα

 Άστρα τη νύχτα
ήλιος το πρωί
νερό απ' τη χαραμάδα
Πιο κάτω υπόνομοι
πάμε πάλι απ' την αρχή
Άστρα τη νύχτα 

Aντί επιγράμματος

Δεν πειράζει, χωρίς κραγιόν
Bούτα στο απαρέμφατο πεθυμιά αχαλίνωτη
     Και βάψε τα χείλη.

Τι όμορφη...
Τι παραφορά...

Ας γδύσουμε τώρα τις συλλαβές

    Μία – μία.

ένα βέλος που σφυρίζει

Ένα φύσημα λαχτάρες
στο κοχύλι και του επέστρεψε
ένα φθινοπωρινό λουλούδι
να κατοικήσει το συρμάτινο Χειμώνα.

Σε απόσταση ακοής
ξεπρόβαλε καλλίγραμμο ρίγος
μισό φως μισό από το σωπαίνω.

– Το όνομά μου, δεν έχει σημασία,
περπατάμε κι όπου βγάλει;

Κρύες πέτρες και στιγμές ζεστές
στο γεφύρι της αβύσσου.

με αργές βελονιές

 

Με αργές βελονιές
περνούν οι μέρες
στο γόνατό μου.
Με ενοχλεί το πόδι,
ωστόσο,
δεν είμαι κουτσός.